Szuflada

Zmrużone szuflady, jak w hierarchii zmysłów
zamykają się na puste doznania
tworzą świat stabilnych drobiazgów
usystematyzowanych części
naszej koncepcyjnej rzeczywistości

tak szybko zaglądam i szybciej zasuwam
to co zapomniane ma w nich swoje miejsce
choć nie odlicza czasu, stojący zegarek
przyszedł czas na niego, i już nie wychodzi
nawet bransoleta pokrewnie się pyta
czy może prosić o rękę, Czy ktoś by dał choć palec?

Niechciany ołówek, co on by potrafił,
w tych rękach artysty, może by się świat wyostrzył
od jego skupienia, zatemperowany by dbał o maniery,
tak by wszystkie kredki dobrze się czuły
w jego towarzystwie.

Zupełnie nic, a jakby wszystko, poczęte z chaosu,
dba o swoje miejsce, i prosi by zostać,
zanim nowy ołówek się wyostrzy
temperówka stępi, a czas pozostanie niewzruszony
na swoim miejscu, zamykając okoliczności
w niedorzecznych absurdach naszych przyzwyczajeń.