Nawrócenie Svena Erikssena

Pośród gąszczu borów i przez skał wyłomy
Dwoje jeźdzców szarpie lejce swoich koni.
Wieczór śnieżny, mróźny. Siekąc mgieł zasłony
Rwą, lecz nie są sami. Zda się, ich kto goni?

"Prędzej, żwawiej!"-młody jarl Norwegii krzyczy,
Nerwowo wpychając stopę w małe strzemię.
Dziś musi uciekać wśród północnej dziczy,
Wczoraj miał we władzy zbrojnych, lud i ziemię.

Połyskują płaszcze ze skór renifera,
Miecze otulone są tkaniną starą.
Jeden cel w tętencie kopyt się zawiera:
"Do Nidaros pilno! Katedry w Nidaros!"

Do Nidaros, Svenie? Tak daleko w gości?
By róg wina wypić, dziewki wziąć zbereźnie?
Tam za Ciebie Ungulf dwie wiosny już pości,
Ty z rozkazu króla Eryka wnet sczeźniesz.

Stanął dęba rumak, zeźrzał w tył towarzysz.
"Wszystko marne, Svenie, znajdą nas po śladach".
Jarl powstrzymał konia i mu nagle z twarzy
Cała krew spłynęła, aż stała się blada.

Kiedy spadał z siodła, zobaczył grot strzały
I kaptura rąbek na gardle przecięty.
Serce drżeć przestało. Leciał oniemiały.
"Chrystusie!"- zawołał. I tak został świętym.