Błądzę jak echo

Nie mów co wiesz, lecz wiedz
co mówisz - bo jeśli nie wiesz,
lepiej słuchaj.

Potykam się o zapomnienie,
rozbijając nagromadzoną
pustkę.

Z bagażu lat wysypane
perełki potoczyły w różne strony.

Zębem czasu przegryzłam
skamieniałe łzy, szarpiąc klamkę
drzwi do przeszłości.

Wyzuta ze wspomnień, błądzę
jak echo leśnym duktem,
odbijając od drzew.

Zrywam kolejną maskę,
by odnaleźć dawną siebie.
We wnętrzu, poklejonym plastrami,
wciąż drzemią marzenia.

Tyle niewypowiedzianych słów
na zawsze uwięzło w gardle,
tylko niemy wzrok, skierowany
ku górze, szuka przebaczenia.




czarnulka1953
12. 12. 2013