Dans le port d'Amsterdam

W wielkim porcie pod parasolkami
idą dostojne panie, otulone zasłoną deszczu,
późnowieczorne latarnie opalizują anemiczną łuną.
Jak daleko damom przez pagórki bruku i dźwięki ulewy
do granatowych kapot zarzuconych na marynarzy,
ładujących po rampie skrzynie na pokład statku.

Co za zabawna różnorodność. Rozmaicie aksamitne dłonie
zaciśnięte na gładzonych rączkach, podrygujący krok
i obrzydzenie, bo tamtym chłopom ręce od pracy zgrubiały.
Nie znają prawdziwej kobiety, o nie. Tylko te portowe
lafiryndy, co skórę sprzedadzą, i zapach swój, i cudzą rozkosz.

Panie Bosman! Spieszy się nam? To i dobrze, starczy godzinka,
a wystawią piwa, brzęknie szkło, wypijemy za te lalunie,
co moczą swoje kreacje w wilgotnym świetle księżyca.
Taka już nasza dola, co najwyżej gwizdniemy,
ot tak, dla uciechy, choć nasze marzenia tylko na to parskną.

Dobrze nam z ich pogardą. Bogatsi jesteśmy
o ich słodką nieświadomość, niewinną jak te rękawiczki
które przywieźliśmy rano. A biedny Pierre, stary wyga
jak harpun wpadł morską toń, bo myślał,
że może udźwignąć więcej opakowań.

Szybciej, moje drogie, zanim sprzedadzą wszystkie!
Cóż ja powiem mężowi, kiedy wróci z Antwerpii?
Przysłał pieniądze kurierem, pamiętał o mnie, kochany,
bo dziś będą najświeższe, największy wybór, dostawa.

W wielkim porcie pod parasolkami
idą dostojne panie, otulone zasłoną deszczu.
Ulewa dzwoni po rynnach, unoszą się już grzywacze.

A po dwóch stronach bruku płyną dwa różne światy,
połączone jedynie wystawą u portowego krawca.
Niech płyną, jak płynie wszystko. Taki już los marynarzy.












Dedykowany Jacquesowi Brelowi.
.