Wewnętrzny okręt

dotykam zapomnienia
odsyłając wyczerpane
myśli na spoczynek

matowieją przedwczorajsze
obrazy odświeżam
zatrzymane epizody
karmiąc skołatane serce

szukam ścieżek
do własnej świadomości
by położyć kres zwątpieniu

niezatrzymywany cień
ojca odchodząc
pochylił głowę

spowszedniały słowa roty
przez otwarte granice
dobre zmierza ku lepszemu
nie oglądając się wstecz

tylko mój wewnętrzny
okręt targany wichrami
nie może odnaleźć
własnej przystani




czarnulka1953
05. 11. 2013