od zapatrzenia po zapomnienie

nic się nie stało
jestem przecież bogatsza
w doświadczenia
nabiorę sił
zanim brzask otworzy dzień

jeszcze tylko raz ostatni
wrzucę w zapamiętanie
minione dni
dotknę zużytych ust
zbyt mocno naznaczonych tobą
wystudzę żar

to już tylko wspomnienia
uczepione krawędzi
wczorajszego dnia
jutro może pojutrze
wcisną się w orszak ołowianych drzew
jak liść zmarszczą
na szlaku chorej prawdy
by umrzeć na szczycie odosobnień

wyczekam chwili
kiedy oczy pośpieszą
do innego zapatrzenia