Przedpola nicości

W rdzawych przestrzeniach jesieni
zadaszonych szarym dywanem chmur
jest archipelag skupienia
gdzie napotykamy cienie bliskich
i dalekich wspomnień postaci

Zagubionych w marmurowej
architekturze kamiennych krzyży
które są jak ropiejące wrzody
na czarnej porowatej
skórze ziemi

Z cmentarzami będącymi plamami
w pogodnym pejzażu codzienności
które co roku przyozdabiają się
w żółte pióropusze chryzantem
wyjaławiając z naszych myśli
smutek ocieplany gorącymi
promieniami zniczy

które usiłują nam przypominać
co tak naprawę się liczy

kiedy niebo milczy