Henryk VIII oddala Katarzynę Aragońską

Nie myśl, że nie kochałem. Kochałem, choć tylko z urzędu.
Anglia to wielka sprawa i będę ją dźwigał szlachetnie,
choć lisy są tu purpurowe, bywają kardynałami.
Dynastia ma jednak przetrwać i muszę doczekać potomka.

Nie myśl, że wolałem inne. Żadna z nich, Maria czy Elizabeth
nie byłyby królowymi, nie mają Twojej ogłady,
choć, co tu kryć, to właśnie najbardziej w nich pociągało.

Nie myśl, że zostawię Cię samą. Dałem Ci przecież wspomnienia,
godność trwania tuż przy mnie, gdy odwiedzaliśmy Mercję.
Cóż więcej chcieć od Tudora.

Nie myśl, żeś nic mi nie warta. Zobacz,
by Ciebie się pozbyć, zrywam stosunki z papieskim Rzymem,
na ścięcie posyłam najlepszych, i pełne buntu szafoty.
Czy robiłbym to dla byle dziewki?

Nie martw się o mnie, dam radę. Jest przy mnie Anna.
Tak, Boleyn. Cudowna, dobra dziewczyna,
może nie tak, jak Jane Seymour. Lecz nią zajmę się potem.

Nie zazdrość, to niechrześcijańskie. Dostałaś
taką samotność, że nawet nazwałbym ją darem.
Raz jeszcze byłem więc szczodry. Twój Henry.