Z szuflady wspomnień

Mojej córce Małgorzacie w trzydziestą rocznicę.

Moja wyobraźnia, która
coraz częściej nie przekracza
sztywnych barier przeznaczenia
swobodnie podaje się naporowi wspomnień
skrupulatnie wyznaczonej linią czasu
wyświetlanych sekwencji obrazów

W małym pokoju wciąż
siedzi mała dziewczynka
o rumianych wydatnych policzkach
z kucykami we włosach
nerwowo roztrząsająca swoje sukienki
niczym tematy w filozoficznej rozmowie
przewrotnie szukając odpowiedniego
koloru na budzący się dzień
kiedy przyziemne sprawy
stawały się dylematem życia

Jej mała drobna rączka
wciąż pozostaje w moim uścisku
wyrywając się na spotkanie
szorstkiej już nie bajkowej rzeczywistości

I tylko dziś, które jest jak przecinek
w kontynuowanym zdaniu
w którym nadal pozostaje wiele pytajników
będących kodem genetycznym każdego człowieka
odbitym w lustrach zdarzeń
ukryty w schowku pamięci

Kogoś, dla kogo jest
najważniejszym śladem pozostawianym na ziemi