Zdeformowane wspomnienia

siadam w rozklekotanym
przez czas starym fotelu
wzrok biegnie donikąd
myśli włóczą się bez celu

na stoliku zimna kawa
jak chłodny jesienny poranek
obok stara fotografia
z fragmentami minionych zdarzeń
kiedy słońce świeciło co rano
wszystko dni były świeże nowe
nieskalane przez życie
jak pierwsze promyki wiosny
zerwane do wazonu przez mamę

zeszyt napęczniały od marzeń
zapisanych w starych pamiętnikach
pełny koślawych liter
z błędami i bez wdzięku
których już dziś nikt nie odczyta