Spacerkiem ku nadziei

Idziesz sobie pustą drogą,
Słońce świeci, pachnie wrzos
Wzdychasz – w koło jest tak błogo,
Czujesz, że ci sprzyja los.

Śpiewasz przytupując nogą,
A tu nagle… fanga w pysk!
Nie wiesz za co i od kogo,
Padasz, gdy cios tnie na bis.

Pytasz co masz zrobić z sobą,
Zwiewać pędem, skryć się w las?
Czy pod siebie kuląc ogon,
Skamleć z płaczem: „starczy! Pas!?”

Czy się kajać przepraszając,
Może walczyć tak jak lew?
Ale przed kim, z kim i za co,
przeciw czemu, czemu wbrew?

W końcu wstajesz – droga pusta
Puchną usta, macasz twarz.
Chętnie zerknąłbyś do lustra
Czy ją ciągle jeszcze masz.

Może trzeba zrezygnować,
Cel porzucić, bo jest zły?...
Obcobrzmiące dudnią słowa:
Stój, bo schodzisz już na psy!

I na nowo ruszasz drogą,
Patrzysz w słońce, wąchasz wrzos,
Może dalej będzie błogo,
Może się uśmiechnie los?