W oczekiwaniu na szczyptę nadziei

W ręce pożółkłe listy, a w oczach ogieńki,
stół dębowy, serweta, w prostej szklance woda.
Przygarbione ramiona, smak czekania cierpki,
niepewność jak wiatr sunie po skrzypiących schodach.

Nieprzycinane róże rozrosły się dziko,
już coraz rzadziej kwitną, marnieją z tęsknoty,
tańczą na zimnym wietrze smutnym Eurydykom,
pochylając gałązki, błagają o dotyk.

W ręce pożółkłe listy, w oczach iskra gaśnie.
I tylko wiersze proszą o więcej przestrzeni.
Może dadzą się złapać, zanim moc w nich zaśnie
i w pożółkłe tęsknoty tchną szczyptę nadziei.

RC August 2013