Idąc miastem

"Nigdy od Ciebie, miasto, nie mogłem odjechać"
Czesław Miłosz

Przez oczy zasunięte jak kotary wsączałem las nad zalewem,
drzemali powolni wędrowcy, ledwo się tocząc swym puchem
po napowietrznym szafirze. Bluzki dziewcząt łopotały
jak żagle rozpięte na niewieścich masztach.
Wizje ujmowały się w konkretne figury.

Niedługo potem wkradł się we mnie duch orientalizmu.
Mijałem betonowe pagody Starego Osiedla,
wąskie ścieżki w wąwozie pięter, przezroczyste wyłomy okien
i skromne daszki targu. Uważny obserwator
dopatrzyłby się w ich układzie pewnego ładu, feng shui.

Nikt nie odpowie mi teraz, skąd dobiegły mnie dzwony:
czy od świętego Józefa, czy to głos z Bazyliki.
Przystanąłem, by móc się pokołysać z sercem w czaszy.

Gdy niosło mnie wraz z odgłosem, obiegł mnie podmuch ciepła
(chyba otwarli piekarnię) i wtedy już byłem pewien:
zostaniesz we mnie, moje Miasto. Bo nawet jeśli ja pójdę,
to te ulice, te domy, ballada znaków drogowych
zamkną się w komnatach serca,
zazdrosne, wciąż nie chcąc wyjść.