Στον παρόντα χρόνο, εις υγείαν... (κι ας μην τον μέθυσα ποτέ)

Κάποτε θα περπατήσεις εκεί που αρνήθηκες... μην τρομάξεις, δεν προδόθηκες, απλά άντεξες τις αντιστάσεις του εαυτού σου και τελικά οι αντιστάσεις, έγιναν η αιτία να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να δεις, αυτό που τόσα χρόνια πάλευες...
Δεν είμαστε εμείς, τις περισσότερες φορές δεν είμαστε εμείς! Περπατάμε μέσα σ' έναν χρόνο σακάτη, που μας κάνει τα δεκανίκια του. Έναν χρόνο σαδιστή, που μονοπωλεί τα όνειρά μας, ξεγυμνώνει τις ανάγκες μας διασκεδάζοντας τις ξάγρυπνες στιγμές μας.
Ακόμη κι αν πληρώναμε την μοναξιά μας, στην μοναξιά ακόμη θα χρωστάγαμε, τις πιο κορυφαίες μας στιγμές...
Τελικά, αν υπάρχει κάτι που ερωτευόμαστε πραγματικά, αυτό είναι ο εαυτός μας.
Βλέπεις ο χρόνος, μας μαθαίνει από πολύ νωρίς πως για να επιβιώσουμε μέσα του, πρέπει να παλεύουμε συνεχώς με τον εαυτό μας. Και όταν παλεύεις συνεχώς με κάτι, έχεις μόνο δυό επιλογές, να το νικήσεις ή να το ερωτευτείς. Κι επειδή το να νικήσεις τον εαυτό σου θα ήταν απλά μάταιο, τον ερωτεύεσαι.
Κι έτσι ερωτευμένος, προχωράς μέσα στον χρόνο ψάχνοντας έναν άλλον εαυτό που να σου μοιάζει, για να κανακέψεις την αλαζονεία σου και να τσαντίσεις τον σακάτη χρόνο σου, που σε έβαλε να φορέσεις τα δεκανίκια του... και κάπου εκεί, ανάμεσα στον παραλογισμό και την ανάγκη να βρεις αυτό που θα το ταυτίσεις με τον ερωτευμένο εαυτό σου, είναι που αναγνωρίζεις πως ο χρόνος, σε ξέρει καλύτερα από τον καθένα...
για αυτό παίζει μαζί σου, εξαίρετα παιχνίδια...