Dywagacje o zachodzie

Ciało zbryzgane starością
nie doznaje już cudu rozkoszy
noc potargana wspomnieniami
zaćmą pokryte puste
jak dno studni oczy

Krok mierzy stopą nabrzmiałą
z oddechem co spokój gubi
przemierza wciąż te same ulice
wciąż innych spotykając ludzi
i tylko dzień jest już za krótki

Słońce blednie w oddali
liść wnet spadnie ostatni
czas zbliża się do granicy
której przekroczyć nie pragnie
jak przejście niebezpiecznej kładki

Wiec po śniadaniu
pójdzie na kolejny długi spacer