żony poetów

to te co mają
złotą cierpliwość i grube konta
blade wierne ciała którym wystarczy strawa z blaszanej miski przy siermiężnym drewnianym stole

to także te co mają błyskawice w oczach
dziurawe kieszenie pełne kasztanów zamiast monet
ciężkie namiętne ciała łaskawe mężom
których nie zadowoli byle kawior z byle marketu
na byle talerzu z byle porcelany

to także te co mają ogień we włosach
i są tak samo realne jak to co wychodzi spod piór
zimową porą wąchają tulipany i jedzą pełnymi garściami cudze sny
chodzą boso

to także te co nie mają nic do powiedzenia
prócz ładne lub nieładne to, co napisałeś,
ale ich głos brzmi jak wyrok sędziego na sądowej sali
głęboko i męsko

i nawet jeśli uciekają wtedy wzrokiem
to do przodu przed siebie
nigdy na boki