Ucieczka starego kruka

Stado starych topól suknie swe zdejmuje
potarganym niebem czarne chmury gnają
pomarszczone jezioro liście w dal przegania
Z zarośli wygląda para dzikich kaczek
czeka aż się pogoda zmieni i będzie inaczej
Ślady zajęcy biegną w drugą stronę
myśli niepozbierane a już zagubione
W zaroślach jeleni stoi zamyślony
na skraju lasu dąb stoi samotnie
Wnet pejzaż otuli welon mgły wieczornej
tylko za miedzą dźwięki wciąż głośne

Z oddali dobiega
odgłos ludzkiej dżungli
stary kruk się tu zaszył
by w ciszy lasu się zgubić