Αφήστε με στη μοναξιά μου...

Έτσι.... περπατούσα αμέριμνα, σε λίμνες
και ποτάμια έπλεαν οι σκέψεις, κανείς
δεν μπορούσε να με σώσει, παρά
μόνο ο εαυτός μου

Μα δεν έκανε τον κόπο ούτε
καν να πλησιάσει. Καθότανε
στην όχθη και απλά κοιτούσε
με την ειρωνεία κολλημένη στο πρόσωπό του

κι εγώ μόνη μου, χωρίς καν τη σκιά μου
να παλεύω με τις θύμησες...
Αντάρες τα όνειρα σηκώθηκαν να με
πνίξουν

Γιατί; Τί σας έφταιξα;
Εσείς με κυνηγούσατε, εγώ σας απόδιωχνα
μόνη στο λήθαργο των σκέψεων κι εσείς
από κλεισμένες γρίλιες μπαίνατε και ταράζατε
τα γαλήνια νερά μου

Τώρα τί ζητάτε; Αφού δεν βοηθάτε
αφήστε με στη μοναξιά μου...