Poemat do drzwi

author:  Maria Fraszewska
4.7/5 | 7


I.
krajobraz
zgubiony wśród
zgiełku opadających drzew

a przecież
nie mogę zabierać
liściom ich przyszłości

więc nie stawiaj
mnie za przykład
przestrzeni

na przestrzeni lat
na przestrzał
na kanonadę dni
na baczność
i wybaczenie
kocham cię

II.
jeśli żyjemy w naszej wyobraźni
to po co jestem ja
tu
nie jestem potrzebna
możesz mnie sobie hodować
w swojej wyobraźni
mnie jak nie było tak nie ma
ani światu mnie nie zabraknie
ani wspomnieniom
nie będzie co włożyć do westchnień
odartych pieluch
przedkwitów w pączkach listnych
tego co nazwać by można zielenią

III.
co robisz przez cały dzień?
pytasz mnie
z przeszłości swojego dnia

boli mnie głowa
cierpię z powodu nieustającego bólu głowy
czy warto?
nie wiem

tak jak nie wiem
w którym dzwonie powstanie dzień
a w którym bełkot
w którym obudzi się drażliwość
a w którym twoje noszenie
mnie na rękach
uczucia uruchamiają moje ciało

IV.
przysięgam
wybrałam ciebie
do tego abyś wykazywał
zainteresowanie
moją kobiecością
abyśmy mogli wspólnie
spoglądać na spadające liście
i rosnący śnieg
ty nie przysięgaj mi nic

V.
twój stały SMS
wracam
jestem już na skrzyżowaniu

samochód jest na skrzyżowaniu
a ty w tym samochodzie
i zaraz będziesz wchodził po schodach
i wsuniesz rękę do kieszeni
tam wśród różnych innych kluczy
dotkniesz ten prowadzący do naszych drzwi

drzwi to wspólna przestrzeń
którą mogę obwarować
tęsknotą

zwalniasz tempo kroków
przymykasz oczy zaledwie o milimetr
wiesz
czujesz
że biegnę do drzwi
moje gesty nie są pustką fizyczną

taki drobny gest
jak biegnięcie do drzwi
żeby je tobie otworzyć

i wpuścić cię do środka
w oczekiwaniu

VI.
płot opadających rzęs
źdźbło które czyni oko
ręka
dłoń
palec
opuszek
jesteś dźwiękiem i znaczeniem
jesteś dla mnie
jesteś i znaczysz
znaczysz dla mnie to co słyszę

VII.
podam przyczynę
i zamknę oczy
oczy w pułapce powiek

skutkiem jest ogień
zajmuje mnie ogień
i ja się nim zajmuję

zajmuje mnie cały dzień
szarpie i niszczy
ogień
ogarnia się zajęciem
daje mi zajęcie

mój ogień smakuje punkt teraźniejszości
jak dobry obiad

ogień wznosi płonące świty
i choć chwieje się w zakamarkach dnia
to odżywa o zachodzie słońca
jak komornik
który przychodzi po swoje należności
twardo obstawia cenę
za długi i kradzieże czasu niczyjego
spekuluje z moim płomieniem
wytrzymam czy też może już nie
do rana
do nocy
i do kolejnego przedpołudnia
kiedy nie trzeba będzie
podbiegać do drzwi
wywarzać nieistniejące
w domach które nie urosły
bo zabrakło drzew

VIII.
dom musi mieć
zamknięte drzwi
bez drzwi nie można zamknąć domu
otwarty dom nie ma znaczenia
zbliżasz rękę do dzwonka
i drzwi nabierają znaczenia
drzwi mają dwie strony
tak jak moja skóra
jestem wewnątrz niej
na zewnątrz mojej skóry
stawiasz pierwsze kroki
tam też jestem ja
rysa na szkle
twoich wyobrażeń



 
COMMENTS


My rating

My rating:  
11.05.2013,  adam rem

@

Panie Marsie, o marsowym czole, proszę o szczegóły owego koszmaru, poniewaz ja uważam inaczej, mój znajomy dr polonistyki i poeta również uważa inaczej

My rating

My rating:  
11.05.2013,  ParaNormal

My rating

My rating:  

My rating

My rating:  
10.05.2013,  kate

hm...

koszmarna wersyfikacja, ale ujdzie ;-)
My rating:  
10.05.2013,  mars

Moja ocena

Podpisuję się pod opinią imiennika
My rating:  
10.05.2013,  Marek Kular

@

Dziękuję Panie Marku

Moja ocena

To się czyta fantastycznie.
Takie miłe zaskoczenie.
Wszystkim polecam.
My rating: