Para zakochanych nastolatków o poranku

Dojrzali? Dojrzali, by być w szóstej klasie i się zauroczyć.
Z podręcznika sypały się litery, niewarte nic wobec ich mądrości.

Zaczęli znikać za rogiem. Cóż ich może czekać?
Gwałtowne rozstanie na następnym zakręcie
albo jeszcze później, w meandrze kalendarza.

Snopy światła lejące się na ekran
i usta nabrzmiałe od nieśmiałych pocałunków.

Zapach bzu przybranego w fiolet pomieszany z wonią nagiej skóry.

Błyski w małej twarzyczce podobnej do obojga naraz.

Łańcuchy długów i liny nadziei. Okruchy liczone
na ostatnią chwilę i przelanie zbytkiem.

Skąpa biel Adriatyku albo grafit norweskich gór.

Kryształowe krople na ciele zbrudzonym zdradą,
głosy zaszyte wściekłością, pięści bijące niemoc.

Pierwsze nacięcia starości odkryte przy gładzeniu twarzy.

Ciepło przywiane z południa, przemykające
jak złodziej przez uchylone drzwi.

Rozpłynęli się w mlecznej toni poranka,
do zobaczenia? Nie. Po prostu: Bądźcie szczęśliwi.
Wtedy też myśl spływająca słodko-gorzkim nektarem:
Nie dojrzewamy. Nigdy. Przybieramy swoją dziecinność
w maski coraz poważniejsze, raz żałosne do śmiechu,
raz wzruszające do łez.