Μα πάλι...

Σιωπηλά μετρώ τις λέξεις. Στα κενά μονοπάτια της ζωής οι διαδρομές του νου βρίσκουν πάντα τις στροφές και παρακάμπτουν τα όνειρο. Τράβηξα μια νοητή γραμμή έως τον ήλιο. Απέχει πολύ, μα πάλι, στοργικά ρίχνει τις αχτίδες του μες στην παλάμη μου. Οι σκέψεις γίνονται αιχμηρά θραύσματα και κόβουν την ανάσα μου. Στον έρωτα δεν έδωσα ποτέ προτεραιότητα. Του χρωστάω ακόμη! Μα πάλι, είναι τόση η ομορφιά γύρω μου, που μου κλέβει διαρκώς τα μάτια και δεν προλαβαίνω να δω τους φτερωτούς αγγέλους. Θα ήθελα να είχα γεννηθεί πάνω στον καμβά ενός πίνακα του Νταλί, για να ζήσω μια ψευδαίσθηση. Μα πάλι, μια ψευδαίσθηση δεν θα ήταν ποτέ αρκετή. Είχες πει, υπάρχει ένα μαντείο εδώ. Το μαντείο της ψυχής. Άκουσα τα λόγια, γυρεύω την Πυθία μου. Θέλω να τη δω εκστασιασμένη μέσα σε καπνούς να απαγγέλλει στις Μοίρες ποιήματα...