Przebacz

Przebacz

Patrzysz na mnie i mówisz
Nie rzucaj pereł przed wieprze
Spojrzenie wędruje w górę
Westchnienie
Dłoń odgarnia kosmyki włosów z ust
Przebacz swym nieprzyjaciołom
Cóż, bowiem z tego, że miłujesz swych przyjaciół
To przecież takie oczywiste
Kto jednak przebaczy tym, którzy wyrządzili krzywdę?
Zadali ból żywy
Wycisnęli strach wręcz zwierzęcy
Zatrzymaj wtedy przekleństwo i złość dziką
Przebacz
Patrzysz na mnie oczyma niosącymi dobro
Dobro, przed którym nie pierzchniesz
Obezwładniające
Przebacz sobie i im
Kochaj nieprzyjaciół jak dziecko zbłąkane
Zuchwałe aż do czynienia zła
Jednak zbłąkane jak owca oddzielona od stada
Gdy to uczynisz odnajdziesz drogę
Widzę koronę cierniową
Krople krwi spływające po skroni
Jednak widzę te dobre spokojne oczy
Czy starczy mi sił i umysłu kiedykolwiek, aby naśladować twoje kroki?
Nie wiem
Przebacz

Władysław Andrzej Bobrzycki