Mam prawo

Przepraszam - wiem, byłam
skomplikowana jak kostka
Rubika, uparta, niezależna
z głową błądzącą w chmurach,
niereformowalna i ciągle waleczna.

Szukam przeznaczenia zapisanego
w gwiazdach, uciekając od przeszłości,
która odcisnęła bolesne znamie.

Wspinam stromymi ścieżkami
po kamienistych wybojach
na spotkanie głębokich doznań.

Zamaskowany ból, ukryty
pod przyklejonym uśmiechem,
błądzi po zakamarkach duszy
szukając ukojenia.

Zmęczona radość usnęła
przy kapliczce przydrożnej,
zbuntowane myśli przywdziały
zgrzebne szaty.

Chociaż..
dlaczego mam się korzyć,
przepraszać - przecież mam
święte prawo być tylko sobą.




czarnulka1953
09. 03. 2013.