pędzlem zapisane

wiersz zainspirowany obrazem „ Babie lato „
Józefa Chełmońskiego



lata cień oplotła strudzoną postać
spokój łagodne kreśli smugi
w sielski obrazek smutek się zakradł
każdy spokojnym spogląda wzrokiem
i tylko myśli szybują ku górze
śledzone czujnym wzroku tropem

jak że teraz jest już inaczej
spokój poszarpany głośnym kombajnów głosem
cóż nam zostało z tych lat złoconych kłosem
chwila zapisana pędzlem w sercach naszych
uwiedzionych tamtym widokiem

jak pogodna chwila dostępna
w mroku codzienności