Walecznie odpowiadam

Siedzę w tym samym miejscu cały czas.
Wiesz, że sama.
Widziałam już ślad po sobie.
Zasmucił mnie.
Jak mi szkoda.
A niemożność przyjmuję i goszczę jak własną siostrę.
Wystarczy. Dosyć.
Tak znajome ukłucie serca stawia mi pytanie,
czy tym razem nie porzucę wszystkiego i nie ulegnę złudnej pokusie?
Walecznie odpowiadam: nie
i zaczynam być z siebie dumna.