Περιμένωντας Την Άνοιξη

Τα σκουριασμένα κόκκαλά μου τρίζουν
σαν παλιό έπιπλο που κατα λάθος το σκουντάνε.
Πάνω στα χέρια μου ολάνθιστο το τίποτα.
Η άνοιξη έρχεται πάντοτε γεμάτη ελπίδα,μελαγχολία και υποσχέσεις.
Η μοναξιά αλλάζει χρώματα καθώς νοσταλγώ περπατώντας κάποιο απόγευμα, τις ανθισμένες νερατζιές και το μεθυστικό
άρωμά τους, που μου θυμίζει τη χαμένη ξεγνοιασιά της εφηβείας και μια αδιανότητη ξαφνική αισιοδοξία που έρχεται απο το πουθενά για να μου δείξει ευγενικά το δρόμο για το μέλλον.