Ο Λύκος Τον Χειμώνα

Τριγυρνάει ολομόναχος μέσα στο κρύο δάσος τις νύχτες του χειμώνα γυρεύοντας τη λεία ή την τύχη του.
Καμιά φορά ξαποσταίνει ψηλά σε κάποιο λόφο και χαζεύει την μελαγχολική τσιμεντένια πόλη των ανθρώπων.
Πάνω απο τις ταράτσες χορεύει άρυθμα ο καπνός, σαν μάυρη σκιά μπροστά στο ασημένιο φώς του φεγγαριού, που στέκεται ψηλά,αδιάφορο και παγερό.
Οι άνθρωποι κοιμούνται συνήθως τέτοιες ώρες και βλέπουν όνειρα ή εφιάλτες,
σκόρπια ακαταλαβίστικα συμβάντα και σκηνές απο μια πιο ποθητή ζωη.

Ακούω το ουρλιαχτό του καθώς στέκομαι άγρυπνος πίσω απ'το παράθυρο και άλλωτε μπορώ να διακρίνω τα χρυσά του μάτια να γυαλίζουν στο σκοταδι, ενώ κάποιες φορές νιώθω το βλέμα του να συναντάει το δικό μου με μια εκτίμηση-αμοιβαία-απο έναν λύκο σε έναν άλλο.
Όμορφο ζώο,περήφανο.
Του αρέσει η καλή συτροφια της αγέλης μα αποζητάει συγχρόνως και τη μοναξιά.
Αδερφος της παγερής σελήνης,απόβλητος
κι επικύρηγμενος απο τα ζώα της φάρμας.
Ενας ακ'ομα μοναχικός,
εξόριστος παρίας.





*Υπαρχει μια ινδιάνικη παροιμία των Cherokee που λέει πως όλοι έχουμε μέσα στην ψυχή μας δυο λύκους,έναν καλό κι έναν κακό.
Αυτός που υπερισχύει είναι αυτός που εμείς ταίζουμε.