Kukiełki z Gazy

Nic bardziej zdradliwego niż krucha obecność
Wiatr niósł zapach ognia właściwy cmentarzom

Krew co odpłynęła wędruje doliną
Wiąże korzenie szukając początku
Doklejona grzywa odstaje od reszty

Marny król z lwa wypatroszonego naprędce
Małpa na połatanych łapach nie ucieknie daleko

Muchy tylko swoim zwyczajem
Wciskają się do nozdrzy trzepoczą nad uchem
Które nawet nie drgnie

Pośród rozbitych garnków kamieni i piasku
Przyszło im umierać dostojnie na baczność
Lekceważąc ciekawość rozbrykanej zebry
Co szczyci się jeszcze własnym kręgosłupem

Skóra naciągnięta na toporną masę
Stygnącą w półuśmiechu zza brudnej kurtyny
Widzowie klaszczą ktoś rzuca kwiaty
Martwe stosownie do okoliczności