Jeszcze upomnisz się o słońce

o niebo przeszyte złotem

ułożysz nowy pacierz

nie czułeś
gdy rozwijała ją jak motek przędzy
o wiele bardziej namiętną
bez najmniejszego splątania

wkrótce wzgórza majestatycznie zazielenieją
pozwolą dotrzeć do końca wspomnień
wiatr miłość jak zagubiony pyłek zmiecie

choćby po to by je uwolnić