Dzień jak co dzięń

Świt wypłukuje piasek
z sennego spojrzenia
za oknami dojrzewa
słoneczna pomarańcza
pełna pestek radosnego uśmiechu

O poranku ujawniają się
pierwsze znaki zapytania
w kuchni dźwięczą kubki
wypełnionym zapachem kawy
zabielanej pogodną chwilą

Mijamy kolejne stacje
nie zatrzymując się
opętanyni pędem czasu
zasłuchani w uliczne rytmy
mechaniczne odgłosy życia

Na półmetku dnie
zatrzymujemy się na chwilę
wyciągając skrzyżowane nogami
pod kuchennym stołem
na znak spokoju

Który bywa
często
naszą fatamorganą