SONET Z cyklu: Mojej Ojczyźnie

Nad przepaścią rozterki wiecznie stoim Panie;
Miast prezent pod poduszki, strzeż dzieciom chaty próg.
Czy widzisz? Koń trojański znów pcha nam klona wróg;
Dla Ojczyzny poruszym Twoje zmiłowanie.

Przez stulecia staranna świata mowie biegłej;
Ustrzeliła bażanta, czyszcząc polskie łany.
Krwią brocząc za świat cały, jednością skalany;
Modłami prosim Boże: pragniem niepodległej.

Sztandar wznosim wysoko, siła to ogromna.
Inteligencjo trzymaj - koronę orła łzą.
By godności potęga została niezłomna.

Niechaj prowadzi Sam Bóg narodu mądrością.
I Polska niepodległa stała nam przytomna.
Gotowości walecznej dumy mentalnością.


© ℛegina ℛubak