Οι Τελευταίοι

Γαλάζια κουρέλια ανεμίζουνε ψηλά
και τα παιδιά κυλιούνται σαν παιχνιδιάρικα κουτάβια στο γρασίδι.
Όλα γνώριμα,τακτοποιημένα,όπως τα ακριβά σερβίτσια στο παλιό ξύλινο ντουλάπι.
Με μελωδίες ταξιδιάρικες τη βγάζω,
καταφέρνωντας μερικές φορές το ακατόρθωτο,
απλά ένας τύπος της παλιάς σχολής,
των παλιών χαιρετισμών της συμμορίας
που συνήθιζε να αλητεύει καλοκαίρι και χειμώνα,
μια χαμένη αδερφότητα που ακολούθησε τους αστικούς έφηβους μύθους στο χαμό τους,
κάπου εκεί στα τέλη της περασμένης δεκαετίας.

Τώρα τρέχουμε όλοι σαν τρελοί
κι ο κόσμος γυρίζει γύρω μας αλαφιασμένος.
Όσοι βιάστηκαν να μεγαλώσουν τώρα το πληρώνουν
ακριβά ενώ κάποιοι άλλοι ακολουθόυν απλά την φυσική
εξέλιξή τους.
Κι εγώ ακόμα ακροβατώ πάνω απ'τις ταράτσες,
κάθε βήμα μου μοιαζεί να είναι το τελευταίο,
αυτό που απειλεί να με γκρεμίσει μια για πάντα.
Γελούν μαζι μου θεοί και δαίμονες
μιας και ειμαι ένας απο τους αγαπημένους τους
παλιάτσους,
ο τελευταίος στρατιώτης στη γραμμή
που αργά ή γρήγορα θα πέσει.