Metafora

Powinien odsiadywać karę dożywocia
Tym bardziej że skrucha jest mu obca
A sam nie rokuje poprawy

Szperając w szufladach
Przekłada niedopałki cygar sprężyny
Pojedyncze chmury peruki i chwasty
W masce księdza albo zbrodniarza
Starannie dobiera atrybuty władzy

Bez najmniejszego zażenowania
Przywłaszcza cudze historie
Przestawia słowa w epilogach
Zapewniając pokonanym zwycięstwa w bitwach

Tylko biel kartki wycelowana między oczy
Prześwietla go na wylot

Zuchwale przyznaje sobie prawo do wiersza
Choć znikomy w nim jego udział
Kilka spójników przypuszczeń jakaś metafora
Wytrącająca z pewności właściciela chwili

I to ujmujące alibi które pozwala mu zasnąć
Tam gdzie kończy swój bieg poezja
Zaczyna się umieranie