Poezji pamięci żałobny rapsod

Coraz jej mniej we mnie,
A i w innych jakaś obca.
Coraz mniej zrozumiała,
Lub aż nazbyt oczywista, niezbita i niewątpliwa.
Wręcz powszednieje.
Jej rozbłyski to już nie supernowa;
Świeci monotonnie i razi tylko oślepiając wściekle,
Jak zwykłe tysiącwatowe żarówki.
Przestała pachnieć wiosną, latem, jesienią i zimą,
Odurza za to mdląco wonią tanich perfum
Pozostałą w zepsutej windzie do nieba.
Kamień jest zbitką atomów,
A serce –jedynie organem do przeszczepu
O dużym prawdopodobieństwie odrzucenia.
I ciągle, i wciąż to samo,
Jakby nigdy nigdzie nic się nie zdarzyło
Jakby nie miało się wydarzyć,
Nie na tym świecie.