(IPOGS, Song) Sous le ciel de Paris,Popołudniowa melodia

Za oknem plucha nikt mnie nie słucha już jesień
w mym wątłym życiu zapada powoli zmierzch
Przemija miłość coś się skoniczyło więdnie kwiat
stare uczucia do wspomnień wprzejdą wnet
I tylko wciąż mi żal
odwagi z tamtych lat
by kochać świat odważnie patrzeć w oczy gwiazd
Za oknem plucha nikt mnie nie słucha już jesień
po stronie ciszy plącze się dawnych wspomnień czar
Wszystko co mam
zamykam w snach
by jescze raz
przeżyć to znów
kiedy nadejdzie chwila gdy szara proza dnia wypełni czszelnie goryczą mój życia dzban