Ćma udająca motyla

Trzepot skrzydeł pegaza
miesza się z chichotem anioła
dryfujące sprzęty mojego pokoju
przenikają przestrzeń mojego ja
Słońce brodzące zaułkami ciszy
spogląda na porozrzucane słowa
które ugrzęzły w szczelinach pytań

Skrzętnie omijam wszystkie rafy
perły z twego naszyjnika
są piaskiem rzuconym w tryby czasu
Wpływam w zaułek cienia
usta knebluje światło
wypalające dusze

Kiedy dopala się płomień dnia
ćma przestaje udawać motyla