Pionek rzucony na żer

Sczezł był, zszarzał szpetny żywot,
poprzeganiał los róż z nieba,
dźwiękoszczelną przykrył szybą
i postrącał szyszki z drzewa.

Drzazgi dźgają grzęznąc głębiej,
wyziębnięte wnętrze wrzeszczy,
drżę wciąż wierząc w słów potęgę
przekopując wiersze wieszczy.

Krzesło krzywo z kąta łypie,
drwa spalone w zeszłe święta,
słychać szlochy jak na stypie,
szczypie szarość dni przeklęta.

Szarga los jak suchą szczapę,
skubnie, uszczknie, popchnie, przegna,
narzuciwszy smutną szatę
partię szachów mną rozegra.

RC 3.11.2012