Κόκκινος Νοέβρης

Μισοπεθαμένοι μύθοι μου ανακατεύουν το στομάχι,
'ενα ρίγος ίσως απ'τον βραδινό άνεμο του φθινοπώρου,
αδέρφια μας γίνονται καμιά φορά κάποια φαντάσματα απ'το παρελθόν και ξαναζωντανεύουν,
είμαι αποφασισμένος
πως οτι και να γίνει δεν θα με πιάσουν ζωντανό.

Μ'ενα μαγκάλι πυρωμένο στο μυαλό,
ένας φίλος ή μια γυναίκα δίνουν νόημα στη νύχτα,
πέφτεις
σηκώνεσαι
και πέφτεις ξανά,
ειναι στο χέρι σου αν θα βρείς δύναμη πάλι όρθιος να σταθείς.

Λέω λοιπον πως είμαι απο αυτούς που δεν καταλαβαίνεις,
ο εθισμός μου για ζωή είναι σαν γάργαρο δροσερό νερό,
η ψυχή μου δεν μπορεί να χωρέσει στον βαρετό μικρόκοσμό σου
και ξέρω ήδη πως δεν ήρθα εδώ για να είμαι νικητής
ούτε ηττημένος
παρα μόνο το λεπτεπίλεπτο άρωμα της κόκκινης τρανταφυλλιάς
ανακατεμένο με εκείνο της γαρδένιας.

Δεν μπορεί τίποτε άλλο πλέον να γίνει
εκτός απο το αδιανόητο
κι αυτό φίλοι μου είναι η δικιά μου
ΕΥΤΥΧΙΑ.