Przy nas do końca była cisza

Czemu nas bracie pozbierali, włożyli w jeden
czarny worek, czy nam się tam coś złego działo?
Powiedz.
Czy też podobnie jak ja wtedy, widziałeś
poranione drzewo i czułeś jak mu cierpnie kora,
gdy nas ogarnia wokół wzrokiem.

Widziałeś ten strącony listek, co spadał
jakby szedł schodami, aż w końcu usiadł
bardzo blisko i ktoś go razem z nami zgarnął.

Nie podzielili nas jak trzeba, ale to bracie
bez znaczenia, nas jest wciąż dwóch,
a ranne drzewo, zostało bez jednego liścia.

Gdzieś na początku było słowo, przy nas do końca
trwała cisza. Drzewom nie wolno krzyczeć głośno,
nawet, gdy ktoś je okalecza.