Skrawki października

Wiatr po lesie październikowe różańce odmawia,
jeleń dostojnie przechadza się skrajem,
ostatni śpiew ptactwa po kniejach się niesie,
smutkiem naciąga sina kołdra mgieł z nad bagien.

Dzień się z nocą zbratał wczesnym zmrokiem częstuje
rozczochrane trawy naciągają wilgocią,
zasuszone bukiety letnich marzeń pod sufitem się snują,
zziębnięta dzika grusza tkwi przy drodze samotnie.

Zachlapana deszczem wąska ścieżka złudzeń
za pagurkiem cienia nocy znika
pociąg co pospiesznie wczoraj odjechał
szarym warkoczem dymu swoją drogę znaczy,
czasem czarne wrony smutny pejzaż
wiosłami skrzydeł plączą,
potem tylko cichą wieczorną kołysankę
w sitowiach zaszumią.


(Z tomiku ,, Skrawki dnia " Wydawnictwo MediaZet - Z.P.)