Na skróty

Tak sobie żyję niechwalebnie i po łebkach,
ślizgam po wierzchu, zamiast zgłębiać głębi głębię,
ktoś tam za sznurki ciągnie- ja jak marionetka,
macham łapkami i przystrajam w miny gębę.

Tak przeskakuję sobie z kwiatka na kwiatuszek,
czy niebo szare, czy złowieszcze, czy też gwiezdne,
wiatr mnie popycha- sama zbytnio się nie zmuszam,
cała spłowiała tak bez chwały prę pobieżnie.

Tak jakoś szybko czas ucieka i przecieka,
ja wciąż się ślizgam, nie potrafiąc spiąć do kupy,
z ogromnym prądem się przetacza życia rzeka,
odpadam ciągle chcąc się wcisnąć w nurt na skróty.

RC 5.10.2012