Ponury epilog jesieni

Ciało zbryzgane starością
nie dozna już cudu rozkoszy
noc potargana wspomnieniem
zaćmą czasu pokryte oczy

Krok stawiany pomału
z oddech, co spokój gubi
przemierzając te same ulice
wciąż nowych spotykamy ludzi.

Słońce blednie w oddali
liść wnet spadnie ostatni
chryzantemy swój urok traci
coś się kończy się właśnie

Ta sama historia
powielana przez życie
jak zawsze