szarugi jesieni poezja nie zmieni

jesienią poeci mają dobre plony
na cenzurowanym jest kolor zielony
zieleń nie ma prawa w poezji zaistnieć
choćby wybujała nawet rzeczywiście

dywan suchych liści szepcze pod nogami
kasztan stuknie w głowę poetę czasami
zielonej łupinki nawet nie dostrzeże
obserwując rude wiewiórkowe zwierze


poeci jesienią łakną ozdób wszelkich
w zapomnienie idą z wakacji muszlki
korale z jarzębin woalka z pajęczyn
nawet jeśli mucha złapana w niej brzęczy

mgła w polu poranna pachnie im fiołkami
kubraki złocone słońca promieniami
z kolorowych liści naręcza bukietów
deszcz zacinający nawet im podnietą

przemoczone buty jak łódka na której
przy zachodzie słońca z kochanką wiosłują
czasem gubią miłość w ulicznej kałuży
lecz samotny wieczór nigdy ich nie znuży

strofami wypełnią pusty obok fotel
do rzeczywistości wrócą kiedyś potem
rozłożą parasol zamiast koralikiem
szyję opatulą wełnianym szalikiem

dając ciepło dłoniom w kieszenie wciśniętym
zamruczą pod nosem...październik przeklety!

iw, 29.09.12