Ponure igraszki nocy

Ze spojrzeniem otwartym na oścież
wypływam pospiesznie poza głębiny nocy
bagarze czarnych chmur
powoli ustępują miejsca teraźniejszości
Ostatnie pożegnanie nie jest ostatnim
W zwielokrotnionym zoomie
mej podskórnej giga pamięci
powtarzane stare scenki
osiadają na szarych ścianach pokoju
Wypowiedziane zdania utraciły
swój termin ważności
Jej twarz jest ponownie
w kolorze polnego mleczu
Słowa tracą ostre kolce cynizmu
w płatkach porannego słońca

Wieczorne omamy
stają się martwym chwastem
urojonej klęski
pragmatycznej codzienności