Άλικο

Νυσταγμένες οι ώρες περνούν
Σαστισμένη φεύγει - χάνεται η μέρα
Άλικα μάτια τη κολασμένη γαλήνη ζητούν
Φύλλο ο χρόνος που σκορπάει στο διάβα
του ο αγέρας
Και μια ανάμνηση κρύα λευκή
Σαν του χειμώνα το ψυχρό άγριο χάδι
Η νύχτα πάντοτε πιο υποφερτή
Απαλύνει της μέρας κάθε σημάδι.