śmiech rozpaczy

wiara przestała wierzyć w cuda
nadzieja nie ma już ochoty
wzrok nie chce padać na kalendarz
teraz zamienia miejsce z potem

słońce nie cieszy tak jak dawniej
chmury straciły swoje kształty
wiatr nagle zaczął być intruzem
świat przestał być po prostu ładny

w brzydocie grzęźniesz coraz głębiej
grymas zastapił uśmiech szczery
wygrzebać musisz się czym prędzej
jak siły zebrać do cholery

to kusi wciąga nie chce puścić
w objęciach ściska coraz mocniej
wtykajac palce między żebra
bezczelnie śmieje się radośnie

iw, 22.08.12