Βρώμικες Ιστορίες

Μπορώ ακόμα να θυμάμαι,
αλυσοδεμένος σε τούτο εδώ το βρώμικο κελί,
ελεύθερος κάποτε - ποτέ ξανά.
Μόνη διέξοδος η μουσική και το μεθύσι,
οι γυναίκες απογοήτευση,
γεμάτες νευρωτικό έρωτα και φθόνο,
όμορφες σαν κούκλες ψεύτικες,
θλιμμένες μισότρελες θεές,
νεράιδες της ματαιοδοξίας.

Χάνομαι στο δάσος ακολουθώντας πάλι εκείνη τη φωνή,
τρέχω σαν τρελός ώσπου να σκοντάψω,
πέφτω κάτω λαχανιάζωντας και μένω εκεί πεσμένος
κοιτάζωντας ψηλά τα θεόρατα δέντρα και ακόμα ψηλότερα τον σκούρο ουρανό.
Όλοι ψάχνουν για κάτι,
για κάτι που ποτε δεν θα βρούν
μα ούτε θα πάψουν ποτέ να το ψάχνουν,
κάθε ώρα,κάθε στιγμή,κάθε λεπτό.
Είναι λίγοι οι τυχεροί κι ακόμα πιο λίγοι
όσοι την τύχη αυτή αξίζουν.