Gdy umiera dzień

* Człowiek pojawia się i znika, traci siły, odzyskuje...
Nie każdy jednak potrafi przeżyć coś na tyle godnie, by nie żałować połowy przeżytego czasu. *


Po chwili wytchnienia, zastanowienia,
co dalej: mogę uznać, że
mój świat nie jest poukładany,
ciągle coś zmieniam, przemieniam,
zamieniam,
rozwala się jak starannie
układane domino, cholerna gra.

W ostatnim czasie, ile ich było (?)
Śmiem stwierdzić, że samotność posługą,
do niej płaczą wszyscy,
na nią też i narzekają, niesłusznie.

Wyłączyłam wczoraj telefony,
nie mam nadziei, że On przyjdzie,
że wybaczę,
w końcu uczy się ode mnie
owijania w bawełnę, niechęci,
a prosiłam, błagałam...
Nie moja kolej.

Po chwili wytchnienia stoję nad przepaścią,
która nie pozwala iść dalej,
kolejny bezsens, kolejne upadki.
Kiedy wzniosę się ku górze (?)
- obojętność przyjacielem człowieka -

Rozpamiętywanie nie jest
dobrym pupilem dla tchnienia losu.