Słońce i tym podobne

pamięci Andrzeja Urbanowicza

w zaciszu czwartego piętra
przy ulicy piastowskiej
z odbitkami ksero
przeplatają się barwne linie
nad głowami domowników i znajomych
wiruje mistyczny korowód znaków
mandal
alchemicznych receptur i wskazań
w przestrzeni między maszyną do pisania a sztalugami
zwiewna tancerka o dźwięcznym imieniu feng-shui
drobnym skinieniem
niczym za dotknięciem różdżki
ożywia martwych bondażystów i osiemnastowieczne lalki
przeciskając wszystko
wąską szparą płynącej jednostkowej świadomości
strumień pomyka cicho umysłem pewnego faceta
współczesnego autoterapeuty
ten wyblakły życiem pracowity potwór
uwalnia oneira świata
chwile radości
i uniesienia
miesza z perwersją
japońskim haiku
rzuca gwiazdami i znika
w rojeniach i zadumaniach trwa
jak ostatni smok
na straży wrót do nieznanego

a tuż obok
kwitnie dzięcielina dziędzierzawa
Iwona