Lęk

Nie powiem nikomu
jak bardzo się boję
zamkniętych drzwi.
Zamyka je świat
powoli przede mną.
Wyrwę jeszcze z życia
parę chwil
zanim stanie się
zupełna ciemność.
Zakoduję w pamięci
kolory zdarzeń
tych spełnionych.
Dam grzęznąć w ciemności
barwom marzeń spóźnionych.
Ból będzie jednak palił
jeśli zatrą się w mroku
ukochane twarze...
bowiem skarb to największy.
Niechże wtedy sercu
rozum widzieć rozkaże.
Promienne szczęściem
pełne miłości
niech je w nim ukaże.
Od teraz opatrzę
klauzulą"zapamiętane"
co wagę dla mnie ma.
Osłonię dusze spokoju zbroją
i...
Nikomu nie powiem
jak bardzo się boję...